Babası bir gün çabuk sinirlenen çocuğuna biraz çivi ve bir tahta verip:"Bak yavrum , sinirlenip çevrene zarar vereceğini anladığın an, sinirini yenip bu tahtaya çivi çakacaksın "dedi.

Çocuk ilk gün otuz çivi çaktı. Zaman geçtikçe çaktığı çivilerin sayısıda azalıyordu. Daha sonra ise hiç çivi çakmamayı öğrendi. Bunun üzerine babası; "Kendini tutabildiğin her gün bir çiviyi sökeceksin,"dedi.

En son çivi söküldüğünde tahtda pek çok çivi izi vardı. Babası, "Bak çocuğum "dedi. "Bu tahta artık eskisi gibi olamayacak. Sinirlendiğin ve kırıp geçirdiğin her an karşındakilerde böyle gönül yaraları oluşur. Ne kadar tamir etmeye çalışsanda dil yarası iyileşmez.